martes, 24 de diciembre de 2013

Eras mi vida y ya no estás.

Y te esperaba. Esperaba ver tu sonrisa. Esperaba que me alegraras, que como siempre, me hicieras olvidar cada uno de los malos sucesos que ocurrían a mi alrededor. Esperaba sentir esa felicidad a tu lado. Y esperaba esa emoción del primer día, ese abrazo. Esperaba volver a sentir que me proteges.
Pero esperé y esperé. Fue inutil. No llegaste, no te volví a ver. 3 meses más, que se dicen rápido. Fue tal la decepción que me derrumbé. Y te busque, a pesar de saber que no estarías.
Y ahora pasan los días lejos de ti. Como acustumbro a estar, pero no en estas fechas. Mi vida pasa poco a poco, y yo, loca y pobre de mí, espero quieta, a veces entre lágrimas, otras sonriendo.

To feel lost

Me faltan ganas. Me falta vida. Me falta él. Estoy vacía. Tanto de amor, como de esperanza. No siento lo que escribo, no escribo lo que siento. No consigo centrarme, no desde que él no está. Y me vuelvo loca. Y no duermo. Y ya no pienso con cabeza. Hago las cosas así, sin sentido. Ya ni yo sé lo que me pasa.
A veces sentimos que estamos mal, sin razón. Nos falta esa inspiración. Esa misma que nos hacía felices, que provocaba magia, que nos levantaba por la mañanas. Quiero pero no puedo. Y me siento inútil, sí, por qué no. Me siento frágil y decepcionada. Me decepciono conmigo misma por no poder conseguirlo. Esa vía de escape desapareció, a eso se debe este texto sin sentido. Lo único con lo que podía liberarme sin hacer daño a nadie se ha puesto en mi contra. Salida bloqueada.
Desesperada, buscando una manera de volver a lo de antes. Quizás sea por alejarme tanto tiempo de todo lo importante para mí, o porque eso todo que es importante para mí se ha alejado. No comprendo nada. No me comprendo a mi misma. Punto final. Ya ni siquiera digo lo que pienso, y es que no consigo ordenar las ideas dentro de mí. Paro de decir tonterias. Simplemente necesitaba pasarme y vaciarme un poco de tanto desconcierto.

viernes, 20 de diciembre de 2013

Me extrañarías si me voy?

Siento que podría desaparecer, y en realidad, a nadie le importaría. De hecho muchos ni siquiera se darían cuenta. Pienso que ya estoy fuera de juego, y si quiero volver a entrar tendré que coger fuerzas, porque todos llevan ventaja. Sé que no importa, no importa si estoy bien o mal, no importa si lloro o río; eso les da igual. Lo único que importa aquí es ganar con el menor número de cicatrices posibles. Aquí no se preocupan por los demás, aquí todo es egoísmo e interés. Y supongo que así es la vida. Nos regimos por normas que nosotros mismos inventamos, pero no las cumplimos. Queremos que se comporten bien con nosotros pero vamos por la vida clavandola por detrás una y otra vez, vamos haciendo putadas como si fuéramos los reyes. Y no es así, o al menos no debería ser así. Por eso no me importaría desaparecer si por ellos fuera. Suerte que siempre queda la familia, pero no la de sangre, si no eses a los que realmente te daría pena perder y que sabes que llorarían tu pérdida.
Y sigo manteniendo mi pensamiento. Sigo creyendo que si hoy me fuera,  llorarían dos o tres, durante unas horas como mucho. Y luego lo olvidarían. Así resuelven ellos los problemas, dándolos de lado, ignorando, olvidando; o por lo menos, intentándolo. Pero si algo he aprendido es que algún día esas cosas te pillarán desprevenida, y te derrumbarán.
Por eso digo que podría desaparecer, porque si el juego trata de venganzas, de quien es más fuerte...no quiero jugar. Quiero jugar al blanco y negro, al poli y el caco. Quiero jugar a lo positivo y lo negativo. Quiero, por una vez, sentir que si desaparezco (negativo) alguien se daría cuenta y de verdad lo sentiría (positivo). Quiero pensar que no existo para ser un adorno.

domingo, 15 de diciembre de 2013

Te prometo no escribir ningún final.

Que sí algún día me dices te quiero te haré feliz. No pensaré en él. Que si estos besos fugaces sacan a la flota sentimientos reales, no dejaré que se hundan. Que si sonries sonreiré, que si lloras lloraré. Que si nos prometemos un para siempre no romperé esa promesa que nos une. Si por fin nos atrevemos a querer, si damos el paso, será mútuo. Y nos cuidaremos, siempre de manera recíproca.
No puedo negar que haces latir mi corazón a mil por hora. No dudes que cuando estás cerca de mi me quedo muda y que cuando me tocas se me pone la piel de gallina.
Te prometo que si esto es algo serio, no diré adios.
Tú, querida alma gemela. Solo decir que estés donde estes, te quiero.

jueves, 28 de noviembre de 2013

Que absurdo es odiarnos.

Despierto pensando que te has ido, que ya has desaparecido de mi vida, que no volveras. Pero en cada esquina te veo, cada día te recuerdo. Y sigues doliendo, sigues haciéndome sufrir. Todavía eres la razón de mis lágrimas y mi peor pesadilla.
Corazón que no ve, corazón que no siente. Que tontería más grande. ¿Entonces porque te sigo sintiendo como si estuvieras aquí? ¿Porque me siguen doliendo tus abrazos? ¿Por qué te sigo queriendo?
A veces quiero rendirme. ¿Para que seguir con esto si te sigo queriendo? Total, solo consigo extrañarte aún más. Pero me lo he prometido. Y lo conseguiré, empezaré de cero, contigo o sin ti.
"He encontrado tu sonrisa dulce que brilla en esta nieve como un millón de luces... Y recordé que todo este coraje no es nieve, no va a derretirse aunque debiese... Un gesto simple pero tan profundo... "

domingo, 24 de noviembre de 2013

Todo contigo, nada sin ti.

Música, acción y.... ahí estás tú recordandome que sin ti no puedo. Que si te vas, si me voy, no seré la misma. Que sin ti nada tiene sentido, nada. Y las palabras ya no tienen valor. Si desapareces nunca podré superarlo, y si te quedas...si te quedas nunca dejaré de quererte. Acaso esto lo ha decidido el destino? Me niego a que desde un principio esta sería la meta. Me niego a tanto dolor. Me niego a enamorarme. Y llega ese momento en el que dices nunca más. Llega ese punto en el que no creo en el amor si no es a contigo.

viernes, 22 de noviembre de 2013

ºº I swear we were infinite.ºº

Y te llenas, te llenas de felicidad, y la vida empieza a tener el sentido que tu le des. Y los sueños, no se quedan ahí. Dejas de soñar, o como diría Charlie, te implicas. Vives, ríes, disfrutas. No te paras a pensar en que vendrá mañana, ni en las consecuencias. Simplemente te dejas llevar. La música de tus latidos hace vibrar todo tu cuerpo, el aire atraviesa todos tus poros renovandote, tus pies caminan sin sentido pero sin pausa. Y el amor, ese amor que tantas veces se fué, vuelve, y cumple cada para siempre dicho.
No sé por qué pero lo gris se vuelve de color, y cambias. Creces, coges fuerzas y hechas a correr, saltas sin miedo, te tiras al vacío, porque en el fondo y en el no tan fondo, sabes que las cosas irán bien.

sábado, 16 de noviembre de 2013

Tú me vendrás con esa extraña sensación...

¿Sabes qué como cuando estoy mal? Chocolate, pero también palabras. Devoro libros. Gasto tinta. Decoro folios en blanco. Doy movimiento a mis dedos. Hago terapia con mi corazón.
Unas veces para desaparecer durante un tiempo, otras para no sentirme tan sola, otras muchas para ver que no soy la única. Pero siempre, siempre, para poder sentirme mejor, para reflexionar, para cambiar la visión de la vida.
Es increible como detras de unas simples letras pueda haber tanto sentimiento, a veces dolor, otras alegria. Es increible como haya personas que no puedan tener ese derecho, ese derecho de poder volar sin tener que moverte.
Saber que estareis ahí, que no desaparecereis, me hace fuerte.

miércoles, 13 de noviembre de 2013

De mis pecados perdí la cuenta.

Ahora los adolescentes fuman, toman drogas, suspenden, faltan el respeto a sus padres, están en la calle hasta las tantas, no hacen nada en casa, protestan por todo, se maquillan, compran los móviles más caros y en dos semanas lo cambian por otro, gastan y gastan. Ahora los crios de ocho años dicen palabrotas, los de 10 se consideran adultos o mayores de edad y los de 12 compran tabaco.
¿Esto es evolucionar? No puedo imaginarme un futuro con este presente. ¿Qué ha pasado? ¿Qué ha salido mal?
Recuerdo que antes, cuando mi hermana tenía mi edad no salìa de fiesta, no se maquillaba, etc.
Y ahora, muchos de los de mi edad van contando sus anécdotas borrachos hasta las 6 de la mañana.
¿Es problema nuestro, o es de los mayores?¿Es algo mútuo? Yo ya no sé que pensar. Solo digo que muchas chicas dan pena, con 14 años fumados y borrachas, tiradas en la calle, liandose con miles de tios a los que luego ni recuerdan.
No me gusta criticar, pero siento decir que es la verdad. Y como todos yo mo soy una santa, pero todo tiene sus límites.

Los domingos me suelo jurar que cambiaré de vida.

Me prometo a mi misma que todo cambiará, que comenzaré de nuevo, que te olvidaré, que volveré a ser feliz. Me prometo que ya no habrá más lágrimas, que no habrá más días tristes. Me juro y me vuelvo a jurar que todo a ha empezar de cero. Pero dime,dime como empezar, dime como amar en este mundo de locos, dime como hacer que me quieran si ni yo misma lo hago. Dime como puedo superar tu recuerdo, como puedo apagar este fuego interno.
Semana nueva sonrisa nueva, y así van vienen días de falsa felicidad, y llega el domingo, y por fin puedo decir que te quiero. Y llorar,llorar cuanto quiera y más. Puedo permitirme ser frágil e insegura.
Y ya no sé, todo es comparable contigo, todo son recuerdos.

El cielo ha caído, se muere, se parte.

Y a veces permito que me invadan los recuerdos, y permito que las lágrimas inunden mis mejillas y maquillen mi rostro, que ocupen una noche cualquiera.Porque a veces lo que menos quieres es sonreir, hacerte la fuerte, y mucho menos estar con el orgullo por delante.
No sé, pero hoy es un día de esos. Hoy me permito volver a leerte,volver a verte, volver a quererte. Hoy dejo que mis sentimientos salgan a flote para el día siguiente volver a hundirse, y así hasta la próxima vez. Y así pasará la vida, con mi corazón roto, con mi interior hecho pedacitos.
Pasa lo que pase contigo siempre me tocará perder, porque yo siento, porque yo quiero, y tú, tú mientras tanto juegas, juegas sin reglas, como siempre te ha gustado jugar.

domingo, 10 de noviembre de 2013

Empieza a florecer mi vida lejos de ti.

Y al día despues ya estoy vacía de lágrimas, no de amor, no de recuerdos, no de ti, pero si de dolor. Duele, todavía duele, todavía no se ha cerrado la herida, sigues dentro de mi, controlando cada uno de mis sentidos, pero me rebelo, me rebelo y finjo ese dolor interno. Y cojo fuerzas para levantarme con ganas, y para seguir así todo el tiempo que pueda. A sonreir, que nos llegue la sonrisa de una punta a otra. Porque una sonrisa en esta vida de falsos sentimientos, es única.
Y a vivir, a vivir como estrellas. Si, siempre me ha gustado eso de ser una estrella. Naces, brillas todo lo posible y mueres. Y eso quiere el ser humano, nacer y desde ese día iluminar con tal fuerza que solo alguien como tu puede estar cerca, y el resto; los que producen dolor, los envidiosos, vamos, LA MIERDA EN VIVO Y DIRECTO; eses lejos, muy lejos.
Y que por fin el maremoto no deje daños.

jueves, 31 de octubre de 2013

Y poco a poco la vida pasa.

Y quisiera volver corriendo atrás, escarparme de ese futuro sin ti y volver a tus brazos. En aquellos brazos en los que me sentía bien, aquellos brazos que me protegían, que me quitaban el frío, aquellos brazos que me hacían sentir que éramos solo tu y yo, y que era algo especial.
Pero no puedo, la decisión está tomada y solo me queda seguir hacia adelante, con tu recuerdo o sin él. Porque ya todo está roto, solo quedan pedazos de cielo roto, cicatrices en el corazón. ¿Sabes eso de que hay dos amores verdaderos en la vida? pues tengo miedo de que tu seas uno de ellos, quizás el que mas duele, quizás el que más feliz te hace. Pero sigo andando, no quiero mirar atrás, no me puedo permitir volver a caer. ¿Y para qué mentir? Sé que si mirara atrás no seguiria andando.
Duele, y nadie sabrá nunca cuanto duele. Porque ya sabeis eso de que cada uno siente de una manera diferente.
Y ahora, cada noche cuento estrellas, estrellas como yo, solas, con un brillo que dice "mírame, soy feliz" pero que solo es una fachada, una mentira que oculta una dolorosa verdad.

martes, 22 de octubre de 2013

Recuerda que tú techazaste ser la flor para mi vida.

Recuerda que si no somos un NOSOTROS es porque tú no quisiste, que si ahora debo decir adios es porque tu preferiste no valorarme, recuerda que discutimos mil y una veces por tu egoísmo y tu inmadurez, y que aquí ni tu ni yo somos la víctima de esta relación. Porque tanto el uno como el otro sabiamos que todo podía desaparecer, y disiparse como la niebla, asi que ahora no me vengas con lloros de arrepentimiento.
Es demasiado tarde como para echarse atras.
No mires hacia otro lado y hagas como si no fuera un asunto de tu incumbencia porque sabes que esto es de dos, y tu eres la otra mitad. Asume que lo hicimos mal, y que no funcionó por nuestra culpa. Y esque por encima de todo te quise aunque a veces lo dudes.

sábado, 19 de octubre de 2013

Hoy llueve por dentro.

Simplemente me fui, preferí no decir adios, para que no doliera tanto, o porque sabía que si decía adios no podría irme. Si digo la verdad nunca pensé que todo terminaría así, nunca pretendí enamorarme y mandar nuestra amistad a tomar por culo, ni tampoco pensé en sufrir tanto. Creí que sería algo pasajero, que cuando te fueras tambien se iría tu recuerdo, pero fue al reves, te me clavaste dentro, muy adentro. Tan adentro que cuando no estás siento un vacío inmenso, y me ahogo en la soledad.
Nunca sabrás lo muchísimo que te quise, ni tampoco sabrás como acelerabas mi corazón. Nunca sabrás que ya son casi dos años en los que no he dejado de pensar en ti ni en un solo momento. Ni tampoco sabrás que daría todo por estar a tu lado, por ser algo más, o que eres la persona mas importante que tengo. No sabrás que eres el amor de mi vida.
Pero ya es la hora de acabar con este juego de tontos, ya llegó la hora de cortar este círculo vicioso. Nunca te olvidaré, pero si que aprenderé a convivir con tus recuerdos, y aprenderé a no echarte de menos. Aprenderé que puedo volver a amar sin que no me hagas daño.
Poco a poco comprenderé que no eres mío, y que nunca lo serás.

domingo, 13 de octubre de 2013

Respuesta ask#

http://www.youtube.com/watch?v=dC0v5tYLQQw
Y me encontré ahí, mirándome en el espejo, y preguntándome que hice mal. Y no lo sé, o sí.
Intenté que me quisieras a la fuerza, cambié mi forma de ser, hice lo imposible para llamar tu atención. Pero, como hacer que me quisieras si ni yo misma lo hacía? Pensaba que ser lo que tu querías que fuera era el camino correcto, pero no me daba cuenta de que estaba perdiendome a mí misma, no me daba cuenta de que estaba dejando de ser yo.
Lloré, no te imaginas cuánto, cada noche, cada tarde, cada día, en cada rincón. Intentaba de esa manera sacarte de mí, pero tu recuerdo me seguía quemando por dentro. Intenté olvidarte de todas las maneras posibles, y pensé que lo había conseguido. Pero cada vez que volvías me matabas. Tú, tu sonrisa, tus ojos miel, tu manera de ser... Quise escapar, quise romper con todo, quise dejarte atrás, quise convencerme de que no mereces la pena, pero sabía que no podía hacerlo. Porque fuiste y eres lo mejor. No he dejado de intentarlo, nunca dejaré de hacerlo, porque me haces ser mas fuerte, me haces sentirme libre, me haces crecer, me haces feliz, me haces quererte cada día más.
Puedes conmigo, eres como un puto huracán, y hoy parece que me estés destrozando desde dentro, desde el corazón.Y, ¿Por qué no? Voy a pensar que es posible, que puede que algún día me quieras, y que compartirás tus días conmigo.
                                                                                                                            Te quiero.
                                   

lunes, 7 de octubre de 2013

Y empezar de cero.

Y parece que ya no valga de nada luchar por ti, parece que cada día te dé todo igual aún más que el día anterior.
Que te vas, y me faltas, y desaparezco para ti. Ana no existe, Ana se fue de tus recuerdoss. Hasta tres meses despues, y vuelves a sentirte solo, y vuelves a hacerme sentir que todavía no tengo esperanzas.
Sigo buscando, sigo por mi camino. Pero tu recuerdo me mata. Y parece que no encuentre a nadie mejor que tú. Pero, ¿como?, ¿como coño lo hago?
Se supone que debería de ser fácil, ya lo hice una vez.
Pero no, es una persona diferente, unos sentimientos diferentes, una historia diferente.

miércoles, 2 de octubre de 2013

El truco está en fingir que no te importa, en hacerte la fuerte. En sonreir y aguantarte dentro las lágrimas. El truco está en que te vean con unos ojos diferentes a como te ves tu cuando te miras en el espejo, que esa falsa sonrisa le parezca verdadera y que cuando tengas los ojos llorosos piensen que te ha entrado algo en el ojo, y no que los recuerdos te están matando por dentro.
Debes hacerles sentir que no hay ningún problema, que no deberían porque preocuparse, a pesar de que tus ojos griten pidiendo ayuda.
Consiste en engañar desde el que menos te conoce, hasta tu propia familia. Y cuando lo consigas, enhorabuena, ya puedes comenzar a fingir sentimientos.

lunes, 30 de septiembre de 2013

14 me siguen.

Porque crecemos, y se supone que maduramos, y que nos hacemos autosuficientes. Se supone que te haces más fuerte y que tu autoestima crece con el paso de los años. Se supone que poco a poco te vas convirtiendo en tu realidad, en tu verdadero yo. Pero, ¿qué pasa si eso no ocurre? Estamos en épocas difíciles, en tiempos en los que todo el mundo critica. Todos se meten en la vida de todos y hablan de lo que no saben. Y no me gustaría generalizar, hay excepciones, pero hablo por experiencias, hablo por lo que abunda; y lo que abunda, muy a mi pesar, es la gente falsa, consentida, inmadura y mal acostumbrada.
 Porque los que deberían de ayudarte te hacen derrumbarte, los que deberían comprenderte te hacen sentir un bicho raro, y los que deberían quererte te apuñalan.
Y pasa que esa sociedad que espera de tí un buen futuro no te deja crecer. Pasa que los mayores culpan a los más pequeños de sus errores, de errores que ellos mismos cometen, pero que no reconocen.
Seguimos siendo crios. Adolescente nunca significará adulto, no espereis que pensemos como a vosotros os gustaría, no pretendais que no cometamos los mismos errores que vosotros, no nos culpeis por vuestros errores. Porque todo depende de vosotros, de como nos habeis acostumbrado desde un principio hasta un final, porque es un cuidado continuo.
Y termino diciendo que la libertad no es siempre el problema, siempre y cuando sea con las cantidades justas. No todos los adolescentes somos iguales, algunos necesitan más cuerda y otros menos. Con esto quiero decir que a veces, el búnquer en el que nos encerrais para protejernos, se convierte en una jaula que nos desgasta, y que solo provoca que cuando por fín podamos salir las experiencias nos vengan de golpe, y jodamos todo.
Si algo aprendí en este tiempo es que las experiencias deben venir poco a poco, para poder tener el control, porque si no, ellas se apoderarán de ti.

sábado, 28 de septiembre de 2013

Estoy hecha de pedacitos de ti.

Y podía asegurar que cada sonrisa la hacía realmente feliz; que cada abrazo llenaba su vacío y que cada palabra sonaba más sincera cuando la decía él. Podía asegurar que todo lo que sentía era sincero; que todos los días a su lado eran únicos e irremplazables y que podría escucharle durante horas, y no se cansaría. Podía asegurar que el era la razón de su sonrisa y que solo él la podía alegrar cuando los demás no lo conseguían; que era todo lo que ella quería, ni más ni menos. Sabía que no era posible, sabía que se estaba equivocando, sabía que iba a sufrir, pero le daba igual, porque según ella decía, el merecía la pena, merecía todas las lágrimas, y merecía todo el tiempo posible.

                      Simplemente no estaba preparada para perderlo, todavía lo quería.

Y quizás, solo quizás, sea algo recíproco.

Son tantas las veces que dije adios y no pude irme... No, no podía permitirme perderte, no podía dejarte ir. Y en cierta manera, tú tampoco a mí. Me siento tan grande a tu lado, tan segura, tan libre, tan feliz, tan capaz, tan yo. Nada cambia, te quiero aún más que antes. y lo siento, siento que todo sea de esta manera. Siento la distancia, siento que tu corazón se vuelva frío a mi lado, siento que tus ojos se cierren a mí. Pero quizás algún día seas tú quien cure mis heridas, quizás aprendas a quererme, quizás empecemos de cero.
Y es que no sabes lo muchísimo que te necesito, que cuando te vas me rompo por dentro, y todo me da igual. Me están destrozando poquito a poco.
Nunca pensé que esto sería así...nunca pensé que podría pensar tanto en ti, ni que podria sentir algo tan fuerte por ti. Porque todos cometemos errores, todos nos enamoramos y desenamoramos, todos queremos a la persona equivocada.
Solo espero que algún día sepas que sigo aquí, que te extraño, y que quizás...solo quizás buscas algo que no vas a conseguir. Que me tienes aquí, en frente tuya, diciendote lo muchísimo que te quiero. Y añgún día volveremos a vernos, y mi corazón volverá a latir fuerte, y me volverá a temblar todo el cuerpo, y los recuerdos llegarán a mí como fuertes pedradas, o como dulces besos.
Y te aseguro que esta vez no te dejaré escapar, te miraré a los ojos y te diré todo lo que hoy escribo.

viernes, 27 de septiembre de 2013

Levanta del suelo y ponte en pie.

Sonríe, es la única opción correcta. Levanta y sigue caminando, que nada te haga caer. Llora si lo necesitas, pero mantente en pie. Persigue tus sueños y házlos realidad. No permitas que te digan que no puedes hacer algo. Si tú crees que lo puedes conseguir, lo conseguirás.

domingo, 15 de septiembre de 2013

Fue tan rápido que no pudo decir como ocurrió. Dentro de ella había dudas, dudas que la mataban por dentro. Dudas que debía ocultar para no hacer daño a nadie. Dudas que solo ella podía resolver. Dudas que eran tan fáciles como complicadas y tan verdaderas como falsas. Dudas contradictorias. Dudas existencialmente inexistentes. La estaban destrozando, pero eran unas bonitas dudas, dulces dudas olor a miel.
Una noche cualquiera, como esta. Una noche de locos,una noche embrujada, una ultima noche antes de volver a la rutina. Aquella noche, sin quererlo fue especial. Por su gorra roja, su botellita parlanchina y su unicornio. Podria decir mil cosas de una noche, empezando por las sonrisas que me sacó, y terminando en las ganas que tengo de conocerlo. Pero lo resumo en cuatro palabras, TENGO GANAS DE TI.
El cielo se cae a pedazos, ven, aguantalo. Las estrellas se van desvaneciendo poco a poco, van perdiendo brillo, y la luna se esconde, prefiere no mirar.
Desde ese momento todo cambia, ya nada vuelve a ser igual. El aire suena diferente, y la tormenta se desvanece pero con ella también se va el sol. Todo ha terminado, Jaque Mate. Solo queda el vacío, un bonito vacío, pero al fin y al cabo vacío.
SOnrisas vacías de amor, besos vacíos de pasión, te quieros vacíos de sinceridad.
Pero algún día se creará un nuevo cielo, brillarán nuevas estrellas y la luna saldrá de su escondite. El vacío del que estamos hechos se llenará. Y crecerán nuevas esperanzas.
Hoy, vi una estrella.
Esperemos que esto sea solo el principio. El pricipio de un cielo infinito.
Y por fin, el amor volverá a nuestras vidas.

sábado, 31 de agosto de 2013

¿Y si te digo que te quiero?

Cada día a tu lado es tan diferente, tan bonito, tan interminable. Tú, tan rebelde, tan insaciable, tan alegre, tan genial, tan atrevido, tan yo al revés, tan mío. Me haces crecer, me haces ser feliz.

¿Que te parece un para siempre?

Te quiero, suena tan bien.. después de cada beso, de cada sonrisa, una lluvia de te quieros. Podría convertirlo en rutina. Podrías ser mi alimento durante el resto de mi vida.

No pude ser lo que todos querían.

Ha vuelto, y con él mi corazón volvió a latir fuerte. Por eso tuve que decir adios a la persona con la que comparto mis días. Tuve que decir adios a las tardes de piscina, a los paseos de la mano, a las palabras bonitas y a los besos de despedida. Tuve que decir adios a fuerza bruta, a sus perfectas imperfecciones y a sus imperfecciones casi perfectas. No pude decirle te quiero, no pude mirarle a los ojos y negarle que no es el único dueño de mi corazón. No pude quererle tanto como el a mi ni pude estar al 100%.

lunes, 12 de agosto de 2013

Y vuelvo a respirar tu aire.

Esto se sale de mis esquemas. Nunca me había ocurrido algo parecido. Nunca había deseado tanto hablar a alguien después de una discursión. Nunca antes me había importado tan poco mi orgullo. Nunca había llegado a querer hasta tal punto en el que las horas pasan sin darte cuenta.
Al verte el corazón me va a mil por hora, me muero por dentro de los nervios y mis labios son imanes de los tuyos. Me invade tu olor y pierdo la razón.
A veces, llega esa persona que te hace cambiar. Que rompe las reglas, que te hace crecer. Que te hace experimentar. Que te hace ver todo diferente. Que hace cada sonrisa más fácil y cada lágrima más llevadera. Que hace de tu vida un eterno carnabal. A veces llega ese que parece el amor de tu vida. Pero, realmente lo es? No lo sé, nadie lo sabe.

domingo, 11 de agosto de 2013

Otro 12 más.

Ya van cinco putos meses con ella. Hoy hace cinco meses que conozco a mi mejor amiga, a la chica más increible que he conocido en mi vida. Que a pesar de la distancia la siento como si estuviera cerca.
Risas, sí, he escuchado muchas risas después de contar nuestra historia. Simplemente es una cosa de compis. Y creo que por primera vez voy a explicar detalladamente como una persona a la que no he visto en mi puta vida puede significar tantísimo para mí.
La conocí por preguntas, como dije numerosas veces. Pregunta tras pregunta y respuesta tras respuesta, yo sentía que era especial a su lado, me sentía bien, y me identificaba con ella y con su manera de ser. Por ello decidí pedirle sin tuenti y sin saber por qué confiamos la una en la otra al instante. Las preguntas de ask pasaron a ser conversaciones por tuenti y más tarde videollamadas por skype. Me sorprendía el parecido de esa niña a mí y su forma de razonar las cosas, su manera de vivir la vida. Me fascinaba como una persona desconocida me podía hacer sentir especial. Poco a poco nos contamos secretos, le hablé de cosas que nadie sabía y me sinceré con ella como nunca lo habia hecho antes. Y con cada secreto ella me hacía sentir que no todo estaba perdido, con cada lágrima ella me sacaba una sonrisa y con cada decepción ella me hacía ver que no puedo perder las esperanzas.
En muchos años, es la primera persona que me ha sabido comprender, que me ha aguantado, que me ha aceptado, que me ha hecho sentir bien tal y como soy, y que me ha hecho sonreir cuando nadie ha podido. Que ha estado ahí en las malas y en las peores, y que nunca, nunca, me ha hecho sentir inferior. Simplemente es diferente, no especial, si no diferente.
Y esto días en los que está mal, me rompo por dentro. Pero todo pasará, saldrá el sol compi, y me gustaría tener la capacidad de sacar sonrisas que tienes tú para así poder hacerte feliz, pero no puedo. Espero que te conformes con esto:
Sonríe, princeperra, sonríe. Te mereces todo lo bueno de este mundo y aquí estoy yo siempre para lo qu enecesites. Solo nos separan números, recuerdas? Que eses números no te impidan sentir mis abrazos, o mis palabras de ayuda. Todo irá a mejor, ya lo verás. No te rindas, no puedes rendirte, porque todavía te queda mucho por vivir. Solo puedo decirte que eres enorme y que esto no es lo suficientemente grande como para superarte, mira lo positivo, y no me digas que no hay nada bueno.
http://ask.fm/GinebraBiro .Simplemente es jodidamente genial, perfectamente imperfecta.
MI PUTA DELFINA. OSTIA, ME SUDA EL CULO DEL CALOR. UOUOUOUOUO.


                                                                   TE QUIERO.
                                                                                          FEO,FUERTE Y FORMAL.
SIEMPRE DISPUESTA A ALEGRARTE EL DÍA.

viernes, 26 de julio de 2013

Y casi sin querer yo me enganché a tu piel.

Así, sin quererlo ni poder evitarlo, te comencé a querer. Fue amor a primera vista, mi primer amor a primera vista. Intenso, insaciable, imparable e incomparable. Tú, yo, amor de ese que no entiende de quilómetros ni de años. Que no entiende de normas ni de fronteras, que no entiende de secretos.
Desde que te vi cambiaste mi manera de vivir, mi manera de pensar, mi manera de ser. A tu lado no tengo miedo. A tu lado puedo decir que te quiero, puedo gritarlo a los cuatro vientos. Puedo rebelarme contra el mundo sin temor a el que dirán.
Me enseñaste a ser feliz de verdad, me enseñaste a vivir. Cambiaste mi cuento de hadas por una historia de amor de esas casi imposibles, de esas que no recomiendan tener.
No sé que me atrajo a ti. no sé como me empezaste a interesar, pero desde que te conocí activaste en mi un chip y solo tu lo puedes desactivar. Diíficil que funcione, no cres? Pero posible, con amor, con mucho amor.

Hablemos de miedos.

Propongo un reto. Si existe algún lector de este blog, que lo dudo, me gustaría que hablase en un comentario de sus miedos. No eses miedos en plan... miedo a los bichos, a la oscuridad, a las serpientes, a los tiburones, a la altura.. No, ese tipo de miedos no, sinó aquellos miedos que no nos dejan dormir como desearíamos, eses miedos que si se cumplen nos derrumban y que para levantarnos de nuevo necesitamos la mayor ayuda posible, eses miedos que nos invaden.
Yo, por ejemplo, tengo miedo a la soledad. Sí, miedo a quedarme sola, tirada en cualquier lugar y sin nadie que me ayude, sin nadie que me apoye, sin nadie que me aconseje.Y esque yo sola no soy lo suficientemente fuerte para levantarme tras una caída, no soy lo suficientemente fuerte como para mantenerme en pie. Ni yo, ni nadie. Sin amigos, sin amor, mi vida no sería vida. Y la verdad, prefiriría morir a estar completamente sola, a que todo sea negro y vacío.
Otro miedo es uno que me afecta, que no es mío pero que las consecuencias de él también recaen sobre mí. El miedo de los chicos al compromiso, mejor dicho, el miedo de MI chico al compromiso. Creo que ningún crio de 14-15 años quiere tener una relación estable, los hay, como siempre hay excepciones, pero ese no es mi caso. En fin, que ese miedo hace que a mi me produzca otro miedo, perderle. Que se vaya y no vuelva.
¿Y vosotros qué?¿ Cuales son vuestros miedos y a que se deben?

viernes, 12 de julio de 2013

Vuelvo a traficar gasolina.

He vuelto a las andadas. Como dije anteriormente, he cambiado de opinión. ¿Como no hacerlo cuando todo te lleva a él? Mi corazón quiere a un imposible, y un cachito chiquito quiere a un posible. Ese mismo posible que quiere mi cabeza. Ese posible que por lo visto me quiere, me trata bien, me hace reir. Pero a pesar de todo mi corazón sigue estando detras del imposible. Por qué, coño, por qué? Copio y pego la respuesta de ask de un chico increible:
http://ask.fm/migueldeade/answer/50160884179
Y despues de leer eso...no quiero escuchar nada de nadie, no puedo con esto, puede conmigo. Me siento mal joder, me siento como una guarra. Que finjo no querer a quien realmente quiere.
Recuerdo todo lo vivido, recuerdo las caricias...y me quemo entre recuerdos. Me quemo entre esa manera suya de hacerme sentir especial. Me quemo entre aquellas sonrisas.
Pero joder, como puedo estar sintiendo esto? Realmente debería querer a otro. Ese otro que nunca es suficiente, ese otro..que de momento no me ha dado lo que necesito.
Ana, para tí nunca es suficiente. El único que te completa, no te quiere. Ole tus huevos chica.
MIERDA, HOY EN DÍA EL AMOR ES UNA MIERDA.

lunes, 1 de julio de 2013

Another love.

Hoy te extrañaba demasiado. Me llamarán loca, y dirán que cada día quiero a uno, pero como todo, es difícil elegir entre dos personas con las que has tenido tantos momentos parecidos. Como una sonrisa, una caricia, una lágrima.
Tanto lo positivo como lo negativo me ha ayudado a crecer poco a poco, pero siempre a tu lado. He descubierto que desde ese 5 de agosto, todo cambió. Mi corazón se partio. Pero siempre que podías me sacabas una puta sonrisita, seguida de una gran carcajada, y acompañada de recuerdos para un futuro.
Ese futuro es hoy, este presente. Y aquel presente es ahora pasado. Un pasado que me esta ayudando. Me ayuda a seguir a tu lado, me ayuda a decidirme si tirarme o no a la piscina.
Pensar que hace unos días me acariciabas y que ahora ni te veo, ni te escucho, ni te leo...pensar que por mi, por mi tonteria, por mis inseguridades y por mis miedos has desaparecido,me rompe. Como hemos llegado a esto? Después de todo lo ocurrido. Despues de las tardes juntos hemos pasado a los silencios.
Solo espero que ese silencio se rompa pronto, que no se haga eterno. Que cuando se rompa siga existiendo ese amor, y por así llamarlo esa magia. Porque para mí habia magia, había eso que sientes y no sabes que es. No eran las tipicas mariposas, era como volar, entre nubes, como estar suspendido, y nada importa ya.
Y que si algún día lees esto, perdoname por ser tan idiota. Si algún día lees esto que sepas que te quiero, y ojalá eso haya quedado claro. Que si lo lees, para mi vales muchísimo.
Y sí, quería a otro, no os imaginais cuanto. Le quería muchisimo, pero tengo que reconocer que todo acabó, hace muchos meses. Y pasar página, y eso es lo que llevo mucho tiempo haciendo.
Tengo miedo a seguir queriendote,a quereros a los dos. Tengo miedo a hacerme daño, porque me haré daño.
De que vale tener novio, si no sabes si le quieres, si no sabes si te quiere?
De nada, por eso hoy rompo con todo, y me lanzo a por ti de nuevo, porque te sigo queriendo, todo este tiempo...
Y decir que a el, con el que deberia compartir mis dias, tambien le quiero, aunque no tanto. Pero no hay confianza, y sin confianza siento decir que no hay relación.

Carretera y a cantar.

Todo por lo que estamos hechos, son el resultado de nuetras vivencias, de nuestros recuerdos, de nuestros sentimientos. Son el resultado de años de sonrisas, lágrimas, gritos, susurros...son el resultado de como vemos lo que nos rodea. Si siempre hemos visto la vida como algo bello, seremos optimistas e alegres, pero si la hemos visto desde un punto de vista negativo, seremos lo contrario.
Y hoy, me gustaría que pensemos en lo bueno. En la sonrisa de un familiar, en los besos de un vecino cuando te ve, en los regalos de la abuela de tu amiga jajaja pensemos en positivo, y centremonos en ello, porque e alguna manera tendremos algo parecido a lo que deseamos, felicidad.
La La ignorancia sobre lo negativo es el crecimiento de lo positivo.
¿Empezamos con una sonrisa?

martes, 18 de junio de 2013

No puedo ser tan fuerte.


Me decepciono, agacho la cabeza, lloro en mi habitación y salgo con una sonrisa. me hago la dura. Piensas que soy fuerte pero solamente soy una cría con miedo y que se siente sola. Por primera vez, me siento completamente sola. Ni amigos ni familia. Nada, la soledad, la oscuridad. El brillo de mis ojos se ha esfumado y o no se dan cuenta, o no quieren darse cuenta. Me dicen que siga adelante, que sonría, que son tonterías, que los demás también tienen problemas. Intentan solucionar mi vida y no son capaces de solucionar la suya. Intenta que yo sea feliz pero ellos no pasan ni un día sin llorar a escondidas.
A veces me canso de ser la fuerte, de ser el hombro en el que llorar. Pero cuando yo necesito llorar, el único que quedaba, se ha esfumado. Se ha ido como el viento que se llevó sus mentiras. Y no es fácil fingir sonrisas. No es fácil mentir y decir que estás bien. Pero creo que mentiré, porque de vale decir la verdad si a nadie le importa? Mentiras, sí, parecen ser el centro del mundo.

lunes, 17 de junio de 2013

Cada día te quiero más.

No sé si reir o llorar. Porque no sé si puedo confiar en ti. No sé si eres lo que pareces ser. No sé si me quieres realmente o si finges quererme. No sé si eres ese que quiero a mi lado.  Pero hay cosas que duelen demasiado, y el miedo se apodera de mí. Esa conversación es algo que a día de hoy me sigue doliendo, como si volviera a revivirlo. No quiero perderte, no puedo perderte. Pero que es lo mejor para mí? Sí, te quise, quizás más de lo que creía. Y ahora, despues de esto me pregunto de como coño voy a creerte?Pero me voy a dejar llevar por el corazón, y si fallo, lo haré queriendo. Y si lloro, lo haré amando. Si me equivoco, que sea por amor, y no por miedo a amar.

domingo, 16 de junio de 2013

The best of the worst.

Como debería empezar? Con un gracias? Con un adios? Creo que empiezo con un...Érase una vez.
Érase una vez una chica insegura, enfadada con el mundo, con ganas de que todo acabara, asustada, sola, perdida, desconfiada... Esa chica llegó a un lugar en el que simplemente conocía a una persona, a una clase en la que se sentía incomoda. Pero eso pronto cambió. Todo un curso lleno de sentimientos. Todo un curso con los mejores, con la hermandad. Me habeis enseñado lo bella que es la vida, y que cada día es diferente e inigualable, que cada día tiene sus pros y sus contras pero que a pesar de todo seguimos siendo una familia.Me acogieron, me cambiaron, me dieron su confianza, me alegraron, me hicieron fuerte y mejor persona. La verdad no sé como podría agradecerle todo, porque tengo mucho por lo que dar las gracias. Y ahora, ahora ellos son todo lo que quiero ver al llegar a clases. Me dieron esperanza, y me animaron a seguir adelante. Aunque no lo saben, aunque lo hagan sin querer, son lo mejor que me ha podido ocurrir en estos dos cursos. 1ºB, os quiero un mundo. Todo un curso lleno de sentimientos. Todo un curso con los mejores, con la hermandad. Me habeis enseñado lo bella que es la vida, y que cada día es diferente e inigualable, que cada día tiene sus pros y sus contras pero que a pesar de todo seguimos siendo una familia. Fuisteis eses que hicisteis el día a día más fácil. Y que no esperaba esto, no esperaba cogeros tantísimo cariño. Iri, Nai,Viti,Yael,Laura,Diego,Jose y Alex. En fin, para mi los más importantes desde mi llegada. Sí, el hamster de Jose también.Hemos tenido nuestros rifirafes, bastantes, pero con una sonrisa, y con arreglo. Y joder, que ya sois como mi segunda familia, y que no hay nadie comparable. Vosotros me habeis hecho ser así como soy. Con vuestros avioncitos de papel, vuestros jijis y jajas, con los regalos del Loish, con vuestros motes, con vuestra ayuda, con vosotros.Que os quiero, y que no os olvidaré nunca.

domingo, 9 de junio de 2013

Res tornará a ser igual.

Creo que ya es hora de pasar página, creo que es hora de que cada uno siga por su camino apartado del otro. Dije que no me iva a rendir, pero yo ya no puedo seguir así. Son demasiadas noches en vela esperando tu calor, demasiados días sin tu voz, demasiadas veces esperando a que me quieras algún día como yo te quiero y te quise. Va a ser duro, pero la vida en sí es dura. y más será. Y joder, no quiero perderte, pero esque es siempre igual. Yo no puedo ser tu amiga, y tu no puedes ser lo que yo quiero que seas, y lo sabes perfectamente. Por eso quizás es mejor que paremos ya con estas tonterías, poco a poco quedaremos sin recuerdos para recordar, sin lugares en común, nos olvidaremos el uno del otro. Y posiblemente eso es lo mejor.
Lo reconozco, los mejores momentos de mi vida han sido contigo, cada noche, cada risa, casa escondite, cada caricia, casa charla profunda, cada mirada, cada palabra. Pero, y si eses recuerdos no son más que mentiras? Y esque no encuentro razones suficientes para seguir con esto, porque me siento como la típica colchoneta inchable que sacas en verano y cuando llega el puto invierno guardas en un armario sucio y con humedades hasta el año siguiente. Me siento de quita y pon. Me siento utilizada. Y siento muchísimo todo esto que está ocurriendo, lo mal que lo estás pasando, pero contigo no existen los para siempre, las promesas no se pueden cumplir; y siento decir que yo no soy esa que va a estar ahí para lo bueno y para lo malo, será ella, o otra, pero yo no.
Y siento dejarte solo, pero tú me hiciste lo mismo en su tiempo, y sé lo mucho que duele, pero yo ya no puedo hacer nada. Dijiste que no pensara las cosas, pero soy así, y si no lo entiendes no estás hecho para mí. Son cosas que va a ser difícil dejar a un lado, pero quizás es verdad eso de que el tiempo todo lo cura. Hagámoslo por ti, por mi, por nosotros. Y ahora corre, dime que todo esto es mentira, dime que me equivoco, pero dimelo sí es real. Es que después de tantas palabras sin sentimiento, de cada caricia sin amor, después de todo, creo que nunca has dicho lo que realmente sentías y que eran mentira tras mentira. Por mí todo dicho, se siente bien dicíendo la verdad aunque duela, ya era hora de reconocerlo. Alguien me espera, lejos de aquí, lejos de ti, lejos de este cuento. Y me voy, me voy a buscarle, porque estoy cansada de esperar.

viernes, 7 de junio de 2013

Nothing stays the same.

Estar a tu lado es una montaña rusa de emociones, es un ahora sí ahora no que ni sabes donde empieza, ni sabes donde acaba. Estar a tu lado es una mentira de verdad y un paraíso infernal. Estar a tu lado es mi eterna felicidad y mi mayor pesadilla, es un quiero y no puedo, es un hola como despedida.
Y a partir de ese día, todo cambió. Mi corazón latió de una manera diferente, mis ojos comenzaron a ver algo que antes estaba escondido, mi boca comezó a buscar la tuya y mi cuerpo necesitaba tu calor. Pero nada pudo ser posible.

domingo, 26 de mayo de 2013

It´s OK not to be OK.

Que quieres que haga si todo se vuelve dificil y la distancia se me hecha encima? Que los km impiden verse, no quererse. Pero esos quilómetros te impiden mirarme a los ojos y mentirme a la cara. Cada vez se me hace más complicado distinguir las verdades de las mentiras.25 días, quitale fines de semanas y son 15. 15 días y te veo? No, 15 días y empieza todo, 15 días y comienza una historia nueva, pero la tinta se acaba con el tiempo, 14, 15, 16, 17....El tiempo pasa demasiado rápido, hace poco menos de un año no le conocía, pero qué digo? Que dices Ana?Que sientes?Que quieres?Que buscas?Es él? Y es difícil saber si uno u otro, porque los dos son como agujas que se clavan en mi piel, lejos, muy lejos. Simplemente hay una pequeña diferencia, uno supuestamente me quiso, y el otro no. Por lo demás son tan parecidos...alegres, divertidos, confiados..pero sigue habiendo algo que les hace die¡ferentes, y no sé que es ese algo. Quien de los dos miente? Y si mienten los dos? Pero que hago escogiendo entre dos tios a los que ni siquiera le importo? El mundo se ha vuelto loco y yo me he vuelto loca con el.

lunes, 13 de mayo de 2013

Por si necesitas volver.

Eres la última personas de la que esperaba que me hiciera mojar la almohada. Eres la persona que estropeó tantos días que podían haber sido perfectos, al igual que yo también los estropeé. Eres la persona que más daño me hace. Eres la persona a la que más extraño. Eres la persona a la que debo olvidar. Eres la única persona que pensaba que nunca me iva a fallar, pero veo que como siempre me equivoco.Eres el único en el que pienso las 24 horas del día, las putas 24 horas del día. Eras la más importante, eras a la que quería. Eras la persona que nunca había querido como algo más, pero de la que me enamoré. Eras esa persona que me sacaba tantas sonrisas que dejé de contarlas. Eras ese con el que no me podía enfadar. Eras ese que me importó tanto tantísimo que cuando se fué sentí un vacío tan grande, que a día de hoy lo sigo sintiendo.Dicen que quien te quiere no te deja ir, pero cuando sufres tanto, cuando te hacen tanto daño, cuando estás cansada de llorar, nada vale. Necesitas dar un paso hacia adelante,por tí, por él, por vosotros, por ellos. Quizás así es mejor, al menos para mí, porque necesito hacer borrón y cuenta nueva, necesito dejar de quererte. Y hasta la persona que creias diferente, te decepciona. Eras todo, pero ya no eres nada, porque me utilizaste como una muñeca de trapo. ahora me aburro, te quiero, me voy y dejo de aburrirme y ya no existes. En serio? Soy una PERSONA, pero eso tu pequeña mente no lo llegará a comprender. Si lees esto, te puedes dar aludido, sí, tú, bien sabes que es para tí. No mires hacia un lado y pienses que es para otro, es para tí, por si no has visto todas esas despedidas, para que por lo menos veas esta. Te quise muchísimo, tanto que no podía pasar un día sin ti, pero al ver que no te importaba, o por lo menos no lo demostrabas, me rendí. Si, has conseguido que me rinda por primera vez. Te quise tantísimo que me cabreaba por nada, porque me importabas, porque me importas, pero nunca fué suficiente para ninguno de los dos. No podemos ser nada, ni amigos, ni nada, porque de todas las maneras nos haremos daño, como siempre lo hemos hecho. Recuerdas? Se suponía que esto no iva a volver a pasar, pero veo que nuestras promesas nunca se cumplirán. Se suponía que ivamos a estar bien, pero no podemos, no estamos hechos para estar uno junto al otro, somos demasiado irritables juntos. Te dije que estaba bien, esa noche, te dije que se habían acabado las discursiones, pero no habían hecho más que empezar.Te quise tantisimo que me hice daño, y ahora lo estoy pagando. Si...si nos volvemos a ver...no volverá a ser igual, lo sabes, no?hemos perdido eso que teníamos, esa chispa especial que veía, y no se si tú lo veías, pero era bonito, era algo realmente bonito, y me da pena que se haya perdido para siempre. Y no te dejo como el malo, porque yo fui la tonta que se enamoró, pero quien fue el que me hizo pensar lo que no era? Recuerdas, feo? Duele, verdad? Nos vemos en el pueblo, hasta pronto, tenemos mucho que hablar.

viernes, 10 de mayo de 2013

Que para puta, ya estás tú.

Acaso sabias que muerdo mis uñas, un boli, un lapiz..cuando estoy nerviosa? Acaso sabias que me pongo roja cuando me da verguenza algo? Sabias que me encanta que me abracen? Sabias que siempre duermo en la esquina en mi cama, por alguna razon? Sabias que busco cariño, porque me siento falta de amor? Sabias que cuento mi vida porque simplemente me da igual que lo sepan los demas, y no por dar pena? Sabias que nunca me ha gustado mi cuerpo? Sabias que tengo inseguridades de pequeña? Sabias que a los 11 años perdi a mi mejor amiga y me quede sola? Sabias que a pesar de todo segui adelante, aunque era una jodida cria? Acaso me conoces para judgarme? A que no? Pues cierra la puta boca si no quieres que te la cierre yo. FIN.

jueves, 9 de mayo de 2013

Hoy no em surt las palabras.

Hoy tenía pensado escribir una entrada de estas que motivan, que te animan a seguir adelante. Pero para que mentir, si no tengo ganas de sonreir. Voy a escribir lo que me salga, voy ha hablar de todo un poco, porque hoy es un día de falsas esperanzas. Hoy es un día triste como tantos en la vida de Ana.

Llevo días sin saber nada de el, quizás demasiados, algún hola y adios, pero nada más. Y eso quizás me hace bien, pero, ¿de verdad merece la pena perder todo lo que antes había? Mejor, formulo otra pregunta, ¿que había? No lo sé, y quizás nunca lo sepa. Pero es mejor así, o eso se supone. Pasa página Ana, pasa página. Eso me digo una y otra vez, eso me recomiendo, pero tengo miedo. Tengo miedo a perderlo y a perder esa conexión que hay a día de hoy. Tengo miedo a romper toda una vida de recuerdos. Tengo miedo de separarme de todos los que me importan solo por él. Tengo miedo de fallar y quedarme tirada en el medio del camino. Tengo miedo a tener miedo.

Por otro lado está el MAJOSO GUARROSO. Si, difícil manera de definirlo. Es el que me alegra los días cuando me habla, el que cuando me hace llorar pide perdón y que me saca sonrisas a tutiplén. Diferencia entre este y el otro? Fácil, sí, eso. Que él hace todo fácil, como si no existiera la distancia. Me hace sentir bien. Me hace sonreir sin temor. Me hace olvidar el pasado. Pinta mi mundo de colores. Pero como siempre, yo, tonta de por vida, me he fijado en el más difícil de conseguir para mí solita.

Me gustaría decir que todo volverá a ser como antes, me gustaría decir que soy la misma niña que ayer. Pero me miro en el espejo, y he dejado de conocerme. Ya no sé quien soy ni que quiero, y veo que los que creía que estaban ahí ya no están.

martes, 7 de mayo de 2013

No sé que cojones hacer contigo.

Qué hago con este puto corazón? Que ya no sé si seguir o quedarme quieta esperándote. No sé si cambiar de camino o seguir recto. No sé si te quiero o te odio.
Que la vida es tan dificil de comprender que a veces te preguntas que haces aquí, que papel tienes en este mundo de promesas hundidas.
Me pregunto como coño podemos ser tan tontos, como podemos pillarnos tanto por una persona a la que a penas le importamos, como podemos partir nuestro corazón en dos por personas tan diferentes y tan iguales a la vez. 

Y no se quien ganará esta batalla, si el chico que me hace llorar por falsas promesas o el chico que me hace llorar por falsos sentimientos.
Es una guerra en la que ninguno de los dos participa, pero que yo siento como puñaladas traperas. Es una guerra en la que la única que gana o pierde, soy yo. Y a fin de cuentas la unica que puede llegar a sentir, soy yo. Por lo tanto, la unica que debe olvidar, es la misma que empezó a amar. Pero...y si en el camino vuelve a aparecer ese cruce con uno de ellos? Que hago, sigo caminando o cambio de sentido? Vive, solo vive, y déjate querer. Pero solo cambia de sentido si realmente lo merece esa persona. Si se esfuerza por hacerte sonreir, si se esfuerza por que te sientas bien. Cambia de sentido por la persona que también lo haría.
Si algún día te hacen daño, y luego vuelven a aparecer en tu vida de una manera tan importante que cada sonrisa es a causa de cada palabra suya, no lo dudes, y quiere, quiere como si te fuera la vida en ello. Total, solo sería una experiencia de esas que cuando recuerdas, extrañas, porque te han hecho tan feliz que no quieres perderla, aunque algún día llegará ese alguien que convertirá tus recuerdos en presente, tus sueños en realidad, y tus lágrimas en sonrisas.
Yo no entiendo de amores (8).

lunes, 6 de mayo de 2013

We can go brighter than the sun.


Podemos ser tan fuertes como un huracán. Podemos tirar todos los muros que nos impidan seguir adelante. Podemos tirarnos a la piscina desde los 10 metros.Podemos sonreir hasta dejar de sentir la boca. Podemos gritar hasta quedarnos sin voz. Podemos llegar a estar a tres metros sobre el cielo sin ayuda del amor, solo saltando. Podemos joder a cupido con una ostia en toda la cara. Y si la vida nos dá razones para acostarnos entre sollozos, démosle razones para acostarse entre sueños de papel.
Amor? Tranquilo, tómate tu tiempo, que yo mientras estoy aqui, con Peter Pan y una coca cola bien fresca. Todavía tenemos tiempo.

Es mi forma de decir adios.

Los recuerdos llegan a mi cabeza como balas en el pecho. Tantos momentos, tantas putas sonrisas... un parque, un simple parque, tiene guardado tantos recuerdos, tantas historias que es difícil numerarlas. Hoy cuando tu tio, ese que no soportas, daba patadas a un balón de fútbol, vino una imagen tuya a mi mente. Cuando me senté en la misma esquina de siempre, recordé tus ojos, y a ti preguntandome que por que te miraba. Recordé todos esos balonazos, todas las veces que jugábamos al mítico juego de la foto, que yo odiaba. Y también cuando me enfadaba sin razón, y tu decías que ya era la hora de cabrearse, que tenía una hora fija. Y dios, venir a ese jodido lugar es como meterse en medio de una guerra, porque apareces tu, y mi corazón vuelve a latir, y al recordar que tu eres de ella y no mío me hundo en lágrimas. Pero sabes? Vengo aquí simepre que puedo, porque me seinta bien, en el fondo, pnque siento paz, alegría, porque me hace bien superar el pasado, porque es mi manera de olvidarte, perdonandote, perdonandome.

domingo, 28 de abril de 2013

Supercalifragilisticoespialidoso.


Quiero encontrar a ese chico que te regala flores, el mismo que te va a buscar a casa todolos dias y te acompaña todas las noches. El chico que te da unos buenos dias y un abrazo cada mañana. Ese mismo que deja que te acurruques en su barriga y que cuando le dices tengo frio se pega a ti como una lapa. Quiero encontrar al chico que te dice lo guapa que estas cuando llevas horas preparandote y que se no rie de tu cara al levantarte. Ese que te proteje cuando lo necesitas y que no te deja sola nunca, por nada. El mismo que en las fiestas te saca a bailar a pesar de que ninguno de los dos sepa (no se bailar..) Y que te agarra de la mano cuando te pones nerviosa. Quiero un chico de los que cuando te sientes mal te alegra, te hace reir. Uno que le da igual tu fisico, si llevas gafas o aparatos, si eres el desorden en persona.
En serio, tanto pido?

I´m bleeding out for you.


martes, 23 de abril de 2013

Somos corazones rotos, a punto de estallar.

Al fin, te das cuenta de que no te queda nada más que dos o tres personas contadas. Te das cuenta de qeu el amor es una mierda y te cansas de luchar. Te das cuenta de que al producirse un incendio tras otro los árboles dejarán de crecer. Te das cuenta de que la lluvia solo traerá algo peor. Te das cuenta de que no importa lo que quieras, la vida te mandará a tomar por culo. Poco a poco, lentamente, todos los ladrillos van cayendo destrozando lo único que te queda, el boceto de un nuevo hogar. Cada golpe es más fuerte, más y más golpes, más y más dolor. Ostias como camiones, moratones como casas, corazones rotos como la arenilla con la que resbalas. No puedo joder, no puedo seguir con esto. Son tantos recuerdos, tantas cartas rotas, tantas frases sin sentido, tantas sonrisas falsas, tantos abrazos sin sentimiento, tantos besos sin bocas, tantas mentiras duras...

Ella era bella, frágil como una rosa.

Era la diferente, la amiga, la borde, la fea, la insegura, la vergonzosa, la marginada. Ella era la única qeu no ligaba, nunca le llamaban guapa, nunca la veían como algo más.
Pero a pesar de todo eso ella era la única que merecía la pena, la única que no dejaría de quererle, la única que no lo olvidaría, la única que lo daría todo por él. Ella era la única que al decir te quiero lo sentía sinceramente.
pero un día Bella se cansó. Se cansó de aguantar los comentarios hirientes de la gente. Bella se cansó de este mundo de necios, de este mundo de idiotas, de este mundo de superficiales. Y gritó, gritó a los cuatro vientos hasta quedarse sin voz. Se desató de sus cuerdas. Bella se rebeló de tal manera que dejaron de aceptarla, perdió a sus "amigos", la tomaron por loca.
Realmente Bella era la mejor de todas, la mas bonita. Pero nadie sabía ver su belleza. Bella tenía unas curvas que ninguna otra poseía; su sonrisa, sus ojeras,las arrugas de sus manos,sus mejillas. Detrás de todos los defectos que veían los demás ella era perfecta. Tenía la risa más alegre, los ojos más brillantes. Bella tenía lo más bonito de la  vida, Bella tenía la fuerza y felicidad.
Quizás no tenía el pelo más suave y mejor cuidado, el cuerpo más esbelto, los labios más carnosos, los piel más tersa. Pero Bella tenía un corazón que no le cabía en el pecho
Todo por no seguir las leyes de la lógica.

jueves, 18 de abril de 2013

Rómpeme a pedazos si te sientes mal.

Ahora, después de todo lo ocurrido, puedo asegurar que el amor es una mierda; una gran mentira. Me da miedo que lo último que nos quede sea un engaño. Me da miedo mirar atrás y ver todas esas torres derrumbadas, todas esas promesas que no cumplimos. Todas esas torres que cayeron por nuestros celos, nuestras mentiras, nuestro egoísmo, nuestra manera de querer tan tremendamente violenta y repentina. Decimos para siempre y no nos damos cuenta de que ese SIEMPRE es finito, de que algún día por una razón u otra acabará. Porque quieras o no, cuando mueres dejas de amar, dejas de sentir, dejas de seguir las leyes de la física.
Pero en el fondo, sigo teniendo la esperanza de encontrar una torre que no se derrumbe, que crezca y crezca. Una torre interminable. Y que existan los infinitos, que desaparezcan las lágrimas y se creen sonrisas. Sigo teniendo la esperanza de encontrar la felicidad eterna, y de que esas promesas que nos hicimos al oído, no se borren de nuestra mente incumpliendose como otras tantas, que sean eso, promesas al oído que cumpliremos día a día.

viernes, 12 de abril de 2013

Sin nada que decir, porque nada es importante.

Ya basta de juegos, no crees? No soy una muñeca de trapo. Que yo sepa no soy ningún juguete, y de momento no soy juguete de eses que cuando te aburren dejas a un lado. Olvidame, no me hables, no hagas esto más difícil.Necesito olvidarte, me haces daño. Eres uno más.
Espera..¿Que digo? Ni yo lo sé. Solo digo tonterias. ¿Que me dejes en paz?No por favor. Si me dices ven yo voy, si me dices quiéreme yo te quiero. Pero no lo digas por decir, dilo porque lo sientes, porque cuando me lo digas, correré a tus brazos. Solo espero que me hables y me digas: Vuelve,te extraño, te necesito, te quiero.¿ Y si me rebelo ante las normas de la razón? ¿ Y si no me importa la jodida distancia?
¿Y qué si los demás dicen que me equivoco? No importa lo que ellos digan, sé que lo hacen por mi, pero debo aprender yo, por mis experiencias. No quiero quedarme con esa espinita de..¿y si..? Me he equivocado tantas veces...que ya no me importa añadir una más a la lista. Los errores están para cometerse, las bocas para sonreir, los labios para rozarse, la música para vivir..

Siento frío, y a veces ya ni sonrío.

 Así, la vida pasa, poco a poco, lentamente.
Desde que te fuiste los días son más largos, y las horas eternas. No se mueven, no, las agujas del reloj están quietas. Parece que se fueran a quedar ahí siempre. Parece que haya llegado el final y se agotara nuestro tiempo. Y dime, que hago yo sin ti? Que hago yo sin el tiempo? Que hago yo sin que pasen los segundos? Prométeme que cuando vuelvas aprovecharemos cada uno de los minutos a tu lado. Día tras día miro el reloj, pero aún no se ha movido. Es siempre un domingo de madrugada.


A vida de Xulia.



Luns, 29 de Agosto de 2013
Oxe comezo unha vida nova. Oxe fago punto e a parte. Borro o malo e espero o bo. Crezo como persoa e deixo atrás o que me dana.  Adeus  aos que me fixeron derramar bágoas de dor.  Adeus a todos eses que estaban na miña contra. Adeus a os amores perdidos.
Chámome Xulia, Xulia Rodríguez Pérez.  Según din os demais, son rara e extravagante, son a diferente do grupo.  Según eu son a especial, a que non sigue as normas do normal e a que non forma parte deste mundo de persoas iguais, de robots.
Parecerá tonta a miña forma de falar, parecerei infantil. Pero a partir de oxe  tanto me ten o que digan os demais. Serei eu, a verdadeira Xulia.
Pero así son, unha expecie por descubrir. Vou contar o meu primer segredo, non teño amigos. Eses cos que comparto o meu día a día, son unha mentira mais. Cando me quede soa e ninguén esté ahí, ese día comprenderei que o único que nos queda é o amor, e que ese amor se agota pouco a pouco.
Termino decindo que grazas aos que me insultaban, grazas aos que me pegaban, grazas aos que me humillaban, porque grazas a vos, fixenme mais forte.
Benvidos ao mundo de Xulia. Benvidos  ao meu mundo.

Xoves, 27 de Xulio de 2013
Por onde comezo? Onte acabaron as clases, comezou a liberdade. Todo aprobado, que sorte a miña. Sabes algo? Dentro de dous días verei a Xavier, as miñas ganas aumentan pouco a pouco. Sinto un nó na garganta dende que me enterei esta mañá. Levo tanto sen velo que nin sei como actuarei. Non sei que lle pasa ao meu corazón, só sei que cando o vin a última vez tiñamos un comportamento raro, e non acabo de comprender a razón.  
Sei que hai algo entre os dous, e que non quero perdelo. Pero iso non é suficiente. Él busca a rapaza perfecta. Loira, alta, guapa, atractiva, popular…e eu son unha desas personas diferentes que sigue dormindo co seu boneco preferido, que sigue soñando con príncipes e princesas.
Dous días, e todas as preguntas que se agochan na miña cabeza encontrarán as respostas que necesitaban.
Xulia despídese coa cabeza a punto de estallar.

Venres, 28 de Xulio de 2013
As horas non pasan, os días fanse éternos. Non teño ganas de comer, e pola noite, mergúllome nos meus pensamentos, e solo quedo eu, nun lugar escuro, sen ninguén que me saque del. Esta noite non dormirei nin un pouco, rondan demasiadas cousas pola miña cabeza. Este verán pasarán moitos sucesos, presíntoo. Pero eso só o tempo o sabe, só queda esperar.
E se resulta que me gusta? E se eu non lle gusto? E se é outro amor deses que me fan sufrir? E se o paso mal de novo? Prometín non chorar por amor, que pasa se non consigo cumplir a miña promesa?
E Xulia ten medo a amar, non é a mesma dende que se namorou daquel moreno imposible.

Sábado, 29 de Xulio de 2013
Oxe foi un día tan raro, tan frustante, tan único, tan especial. Que digo? Teño tanto que contar… Vin a Xavier, e con eso dígoo todo. Primeiro, teño que explicar quen é Xavier, porque creo que non o expliquei. É un amigo que teño dende pequeña, tiven pequenos problemas con el pero iso quedou no pasado, cando na semana santa do 2012 me comezou a gustar. E agora que xa se sabe quen é, comezo a contar. O primeiro día é o peor, non falamos, non nos diriximos  a palabra. Hola e adiós. Nada máis. Algunha mirada veloz. E porfin chegou a noite, e comezaron a nacer palabras, comezamos a falar coma se nada.  Era unha mezcla rara. Pero sentíame ben. Os silencios non eran incomodos, as sonrisas non eran forzadas. E comezaron a entrarme unas ganas tremendas de darlle unha aperta e non soltalo cando dixo ata mañá.
Quere que cada día sexa perfecto, que polas noites se despidan como un beixo, Xulia solo quere que a queiran de verdade.

Sábado, 5 de Agosto de 2013
Comezo a pensar que en solo unha semana parece que estiveramos meses xuntos porque sinto miles de cousas a vez. Un sorriso, unha mirada, unha palabra… todo nel é bonito. Será que me gusta mais que onte? Por que cando estou con el sorrio sempre? Por que me importa tanto? Por que me gusta tanto telo ao lado? Necesito tantas respostas e teño tantas preguntas… Se poidera describir como está agora a miña cabeza, comprenderiades porque non teño as ideas claras. Eu, que sempre sei o que quero, perdín o coñecemento do que sinto. Oxe é a festa do meu pobo e deume todo igual, simplemente quería estar con él, dábame igual que un grupo de anciáns cuchichearan e me criticaran, porque os demais, non entenden o que hai entre no-los dous.
Sinte o día a día coma unha pedra no lombo, non sabe se tirala e volver a amar, ou se seguir o seu camino con ela enriba, Xulia ten medo a perder de novo.

Martes, 8 de Agosto de 2013
Xa sei o que quero, xa sei o que necesito, a un rapaz chamado Xavier. Simplemente necesito a razón dos meus sorrisos, necesito a batería que mantén ao meu corazón en movemento, necesito a persona que todas as mañás me ven buscar a casa.
Sabes? Cando se me acerca o corazón láteme a mil por hora, temblanme as mans, o meu corpo é un flan, non me sae a voz e as mariposas móvense no meu estómago case a punto de saír del. Pero dóeme velo e non poder darle un beixo infinito, doéme sentilo cerca pero non poder tocalo, doeme falarlle de amor e que mencione a outras, dóeme a distancia que nos separa día tras día. Dóeme non telo e sentirme vacía.
Seu corazón non pode máis, necesita sair ao exterior e gritar que o quere, e eso fará, por fin Xulia perdeu o medo a amar.

Domingo, 13 de Agosto de 2013
Agarroume da mán e díxome que sempre estaría ahí, que non me ía deixar soa, que podía confiar nel. E biqueino. Os seus beizos eran suaves, os seus ollos iluminábanse, as súas máns temblaban tanto como as miñas e o seu corazón ía tan rápido coma o meu, dous trens a punto de colapsar. E todo isto por unha mala tarde, por catro bágoas e unha familia rota. Por unha discursión, por medo a perdelo, por medo a non volver a velo. E se todas as tardes fosen coma esa, non dudaría en chorar, porque se logo de cada bágoa recibo un bico tan dulce como os de el merece a pena.
O ceo volve estar azul, e a tormenta que perseguía a Xulia retirouse.

Xoves, 18 de Agosto de 2013
Son os días mais felices da miña vida. Por fin deixei de esperar, por fin se cumpriron os meus soños. Cumpriuse todo o que desexaba. Deixei de finxir sentimentos, deixei de intentar que non notaran o moito que o quero. É o que levo buscando moito tempo. É o que me insulta e me defende. É o que me pega e me abraza. É o que me sorrie e me fai a puñeta. Tan borde e tan simpático a vez. Tan casi perfecto… E encántanme as súas pecas, os remolinos que ten pola cabeza, o seu pelo despeinado. Encántame cando me di que me quere, cando me abraza tan forte que por pouco me axifia, cando me defende, cando me agarra da man e cando me leva ao colo.
Por fin é feliz, sinte algo tan forte que quere grítalo aos catro ventos, Xulia namorouse.
Domingo, 28 de Agosto de 2013
Mañá vaise, este é o noso último día. Como o celebramos? En Verín, saíndo a cear. E como acabamos? Mal. El íase, marchaba, e María, a rapaza a que máis odio neste mundo, acercouse e insultoume. Que fixen eu? Pegarlle.  Durante a pelexa Xavier intentou separarnos e discutimos, mentres María aproveitaba e se ía. Logo da discursión Xavier foise, deixándome soa. A ira apoderouse de min e o único que quería era encontrar a María, vingarme. Pero como todos sabemos a vinganza non trae nada bo, e iso pasou. Estaba acompañada de un grupo de persoas. Só recordo que me comezaron a pegar e que espertei no hospital, sen noticias de Xavier. O último que sei del e que me deixou, non lle gustaba o meu lado agresivo, o meu lado máis forte. Non me queda de outra que asimilar que todo acabou.
Volve ser como antes, unha pedra tapada con area. Xulia prometeuse a ela mesma que vai pasar páxina.

Luns, 29 de Agosto de 2013
Agora que estou sen el, non quero levantarme polas mañás, os días son largos e aburridos, nada ten sentido. El era o centro de todo, el era a razón da miña existencia, e se non está, eu non pinto nada neste mundo.
Así que oxe comezo unha vida nova. Oxe fago punto e a parte. Borro o malo e espero o bo. Crezo como persoa e deixo atrás o que me dana.  Adeus  aos que me fixeron derramar bágoas de dor.  Adeus a todos eses que estaban na miña contra. Adeus a os amores perdidos.
Chámome Xulia, Xulia Rodríguez Pérez.