domingo, 28 de abril de 2013

Supercalifragilisticoespialidoso.


Quiero encontrar a ese chico que te regala flores, el mismo que te va a buscar a casa todolos dias y te acompaña todas las noches. El chico que te da unos buenos dias y un abrazo cada mañana. Ese mismo que deja que te acurruques en su barriga y que cuando le dices tengo frio se pega a ti como una lapa. Quiero encontrar al chico que te dice lo guapa que estas cuando llevas horas preparandote y que se no rie de tu cara al levantarte. Ese que te proteje cuando lo necesitas y que no te deja sola nunca, por nada. El mismo que en las fiestas te saca a bailar a pesar de que ninguno de los dos sepa (no se bailar..) Y que te agarra de la mano cuando te pones nerviosa. Quiero un chico de los que cuando te sientes mal te alegra, te hace reir. Uno que le da igual tu fisico, si llevas gafas o aparatos, si eres el desorden en persona.
En serio, tanto pido?

I´m bleeding out for you.


martes, 23 de abril de 2013

Somos corazones rotos, a punto de estallar.

Al fin, te das cuenta de que no te queda nada más que dos o tres personas contadas. Te das cuenta de qeu el amor es una mierda y te cansas de luchar. Te das cuenta de que al producirse un incendio tras otro los árboles dejarán de crecer. Te das cuenta de que la lluvia solo traerá algo peor. Te das cuenta de que no importa lo que quieras, la vida te mandará a tomar por culo. Poco a poco, lentamente, todos los ladrillos van cayendo destrozando lo único que te queda, el boceto de un nuevo hogar. Cada golpe es más fuerte, más y más golpes, más y más dolor. Ostias como camiones, moratones como casas, corazones rotos como la arenilla con la que resbalas. No puedo joder, no puedo seguir con esto. Son tantos recuerdos, tantas cartas rotas, tantas frases sin sentido, tantas sonrisas falsas, tantos abrazos sin sentimiento, tantos besos sin bocas, tantas mentiras duras...

Ella era bella, frágil como una rosa.

Era la diferente, la amiga, la borde, la fea, la insegura, la vergonzosa, la marginada. Ella era la única qeu no ligaba, nunca le llamaban guapa, nunca la veían como algo más.
Pero a pesar de todo eso ella era la única que merecía la pena, la única que no dejaría de quererle, la única que no lo olvidaría, la única que lo daría todo por él. Ella era la única que al decir te quiero lo sentía sinceramente.
pero un día Bella se cansó. Se cansó de aguantar los comentarios hirientes de la gente. Bella se cansó de este mundo de necios, de este mundo de idiotas, de este mundo de superficiales. Y gritó, gritó a los cuatro vientos hasta quedarse sin voz. Se desató de sus cuerdas. Bella se rebeló de tal manera que dejaron de aceptarla, perdió a sus "amigos", la tomaron por loca.
Realmente Bella era la mejor de todas, la mas bonita. Pero nadie sabía ver su belleza. Bella tenía unas curvas que ninguna otra poseía; su sonrisa, sus ojeras,las arrugas de sus manos,sus mejillas. Detrás de todos los defectos que veían los demás ella era perfecta. Tenía la risa más alegre, los ojos más brillantes. Bella tenía lo más bonito de la  vida, Bella tenía la fuerza y felicidad.
Quizás no tenía el pelo más suave y mejor cuidado, el cuerpo más esbelto, los labios más carnosos, los piel más tersa. Pero Bella tenía un corazón que no le cabía en el pecho
Todo por no seguir las leyes de la lógica.

jueves, 18 de abril de 2013

Rómpeme a pedazos si te sientes mal.

Ahora, después de todo lo ocurrido, puedo asegurar que el amor es una mierda; una gran mentira. Me da miedo que lo último que nos quede sea un engaño. Me da miedo mirar atrás y ver todas esas torres derrumbadas, todas esas promesas que no cumplimos. Todas esas torres que cayeron por nuestros celos, nuestras mentiras, nuestro egoísmo, nuestra manera de querer tan tremendamente violenta y repentina. Decimos para siempre y no nos damos cuenta de que ese SIEMPRE es finito, de que algún día por una razón u otra acabará. Porque quieras o no, cuando mueres dejas de amar, dejas de sentir, dejas de seguir las leyes de la física.
Pero en el fondo, sigo teniendo la esperanza de encontrar una torre que no se derrumbe, que crezca y crezca. Una torre interminable. Y que existan los infinitos, que desaparezcan las lágrimas y se creen sonrisas. Sigo teniendo la esperanza de encontrar la felicidad eterna, y de que esas promesas que nos hicimos al oído, no se borren de nuestra mente incumpliendose como otras tantas, que sean eso, promesas al oído que cumpliremos día a día.

viernes, 12 de abril de 2013

Sin nada que decir, porque nada es importante.

Ya basta de juegos, no crees? No soy una muñeca de trapo. Que yo sepa no soy ningún juguete, y de momento no soy juguete de eses que cuando te aburren dejas a un lado. Olvidame, no me hables, no hagas esto más difícil.Necesito olvidarte, me haces daño. Eres uno más.
Espera..¿Que digo? Ni yo lo sé. Solo digo tonterias. ¿Que me dejes en paz?No por favor. Si me dices ven yo voy, si me dices quiéreme yo te quiero. Pero no lo digas por decir, dilo porque lo sientes, porque cuando me lo digas, correré a tus brazos. Solo espero que me hables y me digas: Vuelve,te extraño, te necesito, te quiero.¿ Y si me rebelo ante las normas de la razón? ¿ Y si no me importa la jodida distancia?
¿Y qué si los demás dicen que me equivoco? No importa lo que ellos digan, sé que lo hacen por mi, pero debo aprender yo, por mis experiencias. No quiero quedarme con esa espinita de..¿y si..? Me he equivocado tantas veces...que ya no me importa añadir una más a la lista. Los errores están para cometerse, las bocas para sonreir, los labios para rozarse, la música para vivir..

Siento frío, y a veces ya ni sonrío.

 Así, la vida pasa, poco a poco, lentamente.
Desde que te fuiste los días son más largos, y las horas eternas. No se mueven, no, las agujas del reloj están quietas. Parece que se fueran a quedar ahí siempre. Parece que haya llegado el final y se agotara nuestro tiempo. Y dime, que hago yo sin ti? Que hago yo sin el tiempo? Que hago yo sin que pasen los segundos? Prométeme que cuando vuelvas aprovecharemos cada uno de los minutos a tu lado. Día tras día miro el reloj, pero aún no se ha movido. Es siempre un domingo de madrugada.


A vida de Xulia.



Luns, 29 de Agosto de 2013
Oxe comezo unha vida nova. Oxe fago punto e a parte. Borro o malo e espero o bo. Crezo como persoa e deixo atrás o que me dana.  Adeus  aos que me fixeron derramar bágoas de dor.  Adeus a todos eses que estaban na miña contra. Adeus a os amores perdidos.
Chámome Xulia, Xulia Rodríguez Pérez.  Según din os demais, son rara e extravagante, son a diferente do grupo.  Según eu son a especial, a que non sigue as normas do normal e a que non forma parte deste mundo de persoas iguais, de robots.
Parecerá tonta a miña forma de falar, parecerei infantil. Pero a partir de oxe  tanto me ten o que digan os demais. Serei eu, a verdadeira Xulia.
Pero así son, unha expecie por descubrir. Vou contar o meu primer segredo, non teño amigos. Eses cos que comparto o meu día a día, son unha mentira mais. Cando me quede soa e ninguén esté ahí, ese día comprenderei que o único que nos queda é o amor, e que ese amor se agota pouco a pouco.
Termino decindo que grazas aos que me insultaban, grazas aos que me pegaban, grazas aos que me humillaban, porque grazas a vos, fixenme mais forte.
Benvidos ao mundo de Xulia. Benvidos  ao meu mundo.

Xoves, 27 de Xulio de 2013
Por onde comezo? Onte acabaron as clases, comezou a liberdade. Todo aprobado, que sorte a miña. Sabes algo? Dentro de dous días verei a Xavier, as miñas ganas aumentan pouco a pouco. Sinto un nó na garganta dende que me enterei esta mañá. Levo tanto sen velo que nin sei como actuarei. Non sei que lle pasa ao meu corazón, só sei que cando o vin a última vez tiñamos un comportamento raro, e non acabo de comprender a razón.  
Sei que hai algo entre os dous, e que non quero perdelo. Pero iso non é suficiente. Él busca a rapaza perfecta. Loira, alta, guapa, atractiva, popular…e eu son unha desas personas diferentes que sigue dormindo co seu boneco preferido, que sigue soñando con príncipes e princesas.
Dous días, e todas as preguntas que se agochan na miña cabeza encontrarán as respostas que necesitaban.
Xulia despídese coa cabeza a punto de estallar.

Venres, 28 de Xulio de 2013
As horas non pasan, os días fanse éternos. Non teño ganas de comer, e pola noite, mergúllome nos meus pensamentos, e solo quedo eu, nun lugar escuro, sen ninguén que me saque del. Esta noite non dormirei nin un pouco, rondan demasiadas cousas pola miña cabeza. Este verán pasarán moitos sucesos, presíntoo. Pero eso só o tempo o sabe, só queda esperar.
E se resulta que me gusta? E se eu non lle gusto? E se é outro amor deses que me fan sufrir? E se o paso mal de novo? Prometín non chorar por amor, que pasa se non consigo cumplir a miña promesa?
E Xulia ten medo a amar, non é a mesma dende que se namorou daquel moreno imposible.

Sábado, 29 de Xulio de 2013
Oxe foi un día tan raro, tan frustante, tan único, tan especial. Que digo? Teño tanto que contar… Vin a Xavier, e con eso dígoo todo. Primeiro, teño que explicar quen é Xavier, porque creo que non o expliquei. É un amigo que teño dende pequeña, tiven pequenos problemas con el pero iso quedou no pasado, cando na semana santa do 2012 me comezou a gustar. E agora que xa se sabe quen é, comezo a contar. O primeiro día é o peor, non falamos, non nos diriximos  a palabra. Hola e adiós. Nada máis. Algunha mirada veloz. E porfin chegou a noite, e comezaron a nacer palabras, comezamos a falar coma se nada.  Era unha mezcla rara. Pero sentíame ben. Os silencios non eran incomodos, as sonrisas non eran forzadas. E comezaron a entrarme unas ganas tremendas de darlle unha aperta e non soltalo cando dixo ata mañá.
Quere que cada día sexa perfecto, que polas noites se despidan como un beixo, Xulia solo quere que a queiran de verdade.

Sábado, 5 de Agosto de 2013
Comezo a pensar que en solo unha semana parece que estiveramos meses xuntos porque sinto miles de cousas a vez. Un sorriso, unha mirada, unha palabra… todo nel é bonito. Será que me gusta mais que onte? Por que cando estou con el sorrio sempre? Por que me importa tanto? Por que me gusta tanto telo ao lado? Necesito tantas respostas e teño tantas preguntas… Se poidera describir como está agora a miña cabeza, comprenderiades porque non teño as ideas claras. Eu, que sempre sei o que quero, perdín o coñecemento do que sinto. Oxe é a festa do meu pobo e deume todo igual, simplemente quería estar con él, dábame igual que un grupo de anciáns cuchichearan e me criticaran, porque os demais, non entenden o que hai entre no-los dous.
Sinte o día a día coma unha pedra no lombo, non sabe se tirala e volver a amar, ou se seguir o seu camino con ela enriba, Xulia ten medo a perder de novo.

Martes, 8 de Agosto de 2013
Xa sei o que quero, xa sei o que necesito, a un rapaz chamado Xavier. Simplemente necesito a razón dos meus sorrisos, necesito a batería que mantén ao meu corazón en movemento, necesito a persona que todas as mañás me ven buscar a casa.
Sabes? Cando se me acerca o corazón láteme a mil por hora, temblanme as mans, o meu corpo é un flan, non me sae a voz e as mariposas móvense no meu estómago case a punto de saír del. Pero dóeme velo e non poder darle un beixo infinito, doéme sentilo cerca pero non poder tocalo, doeme falarlle de amor e que mencione a outras, dóeme a distancia que nos separa día tras día. Dóeme non telo e sentirme vacía.
Seu corazón non pode máis, necesita sair ao exterior e gritar que o quere, e eso fará, por fin Xulia perdeu o medo a amar.

Domingo, 13 de Agosto de 2013
Agarroume da mán e díxome que sempre estaría ahí, que non me ía deixar soa, que podía confiar nel. E biqueino. Os seus beizos eran suaves, os seus ollos iluminábanse, as súas máns temblaban tanto como as miñas e o seu corazón ía tan rápido coma o meu, dous trens a punto de colapsar. E todo isto por unha mala tarde, por catro bágoas e unha familia rota. Por unha discursión, por medo a perdelo, por medo a non volver a velo. E se todas as tardes fosen coma esa, non dudaría en chorar, porque se logo de cada bágoa recibo un bico tan dulce como os de el merece a pena.
O ceo volve estar azul, e a tormenta que perseguía a Xulia retirouse.

Xoves, 18 de Agosto de 2013
Son os días mais felices da miña vida. Por fin deixei de esperar, por fin se cumpriron os meus soños. Cumpriuse todo o que desexaba. Deixei de finxir sentimentos, deixei de intentar que non notaran o moito que o quero. É o que levo buscando moito tempo. É o que me insulta e me defende. É o que me pega e me abraza. É o que me sorrie e me fai a puñeta. Tan borde e tan simpático a vez. Tan casi perfecto… E encántanme as súas pecas, os remolinos que ten pola cabeza, o seu pelo despeinado. Encántame cando me di que me quere, cando me abraza tan forte que por pouco me axifia, cando me defende, cando me agarra da man e cando me leva ao colo.
Por fin é feliz, sinte algo tan forte que quere grítalo aos catro ventos, Xulia namorouse.
Domingo, 28 de Agosto de 2013
Mañá vaise, este é o noso último día. Como o celebramos? En Verín, saíndo a cear. E como acabamos? Mal. El íase, marchaba, e María, a rapaza a que máis odio neste mundo, acercouse e insultoume. Que fixen eu? Pegarlle.  Durante a pelexa Xavier intentou separarnos e discutimos, mentres María aproveitaba e se ía. Logo da discursión Xavier foise, deixándome soa. A ira apoderouse de min e o único que quería era encontrar a María, vingarme. Pero como todos sabemos a vinganza non trae nada bo, e iso pasou. Estaba acompañada de un grupo de persoas. Só recordo que me comezaron a pegar e que espertei no hospital, sen noticias de Xavier. O último que sei del e que me deixou, non lle gustaba o meu lado agresivo, o meu lado máis forte. Non me queda de outra que asimilar que todo acabou.
Volve ser como antes, unha pedra tapada con area. Xulia prometeuse a ela mesma que vai pasar páxina.

Luns, 29 de Agosto de 2013
Agora que estou sen el, non quero levantarme polas mañás, os días son largos e aburridos, nada ten sentido. El era o centro de todo, el era a razón da miña existencia, e se non está, eu non pinto nada neste mundo.
Así que oxe comezo unha vida nova. Oxe fago punto e a parte. Borro o malo e espero o bo. Crezo como persoa e deixo atrás o que me dana.  Adeus  aos que me fixeron derramar bágoas de dor.  Adeus a todos eses que estaban na miña contra. Adeus a os amores perdidos.
Chámome Xulia, Xulia Rodríguez Pérez. 

lunes, 1 de abril de 2013

Carta de despedida.

Buenas tardes. Tengo mucho que decir, he callado demasiadas cosas asi que aquí van. Hoy es el último día a tu lado, quizás hasta dentro de 3 meses, quizás hasta el año que viene. Estos días han sido lo mejor que he tenido en este tiempo, y esque tú eres lo mejor que me ha podido ocurrir.
Una tarde como esta, lloviendo sin parar, estábamos los dos juntos, sin separarnos ni un momento, hablando de cualquier cosa o incluso sin hablar, simplemente estando un rato juntos. Quizá para ti no significaba nada, pero yo estaba cómoda, me gustaba sentirte cerca, sentir tu calor, escuchar tu voz. Todas esas cosas que para ti carecían de sentimiento, para mi eran la alegría del día. Recuerdas cuando compartimos la piruleta, o cuando me dejaste tu chaqueta? Recuerdas cuando te dejaba mi movil a pesar de que nunca lo había tocado nadie antes? Y no puedo evitar leer esto sin llorar, porque los recuerdos no vuelven, y creo que voy a extrañar estos días, te voy a extrañar a ti. Y esque eres lo que llevo buscando mucho tiempo. Eres el que me insulta y me defiende. Eres el que me pega y el que me abraza. Eres el que me sonríe y me hace la puñeta. Tan borde y tan simpático a la vez. Eres tan casi perfecto... Y soy consciente de que esto no pasará a más, de que seremos dos amigos siempre. Pero me gusta hacerme ilusiones, me gusta pensar que me quieres, a pesar de que sé que es mentira. Solo tu sabes alegrarme cuando estoy de mal humor. Solo tú eres capaz de hacerme sentir como me siento a tu lado.
Te digo algo? Me encantan tus pecas, me encanta tu pelo despeinado, me encantan los remolinos que tienes por la cabeza... Sé que nunca me has querido del mismo modo que yo a ti, y que nunca lo harás,pero a pesar de todo, no quiero olvidar esas pequeñas cosas que me encantan de ti. Recuerdame cuando te vayas, cuando estés lejos. Recuerda que sigo viva y que te sigo queriendo. Recuerda que mi móvil estará siempre disponible. no olvides todo eso,porque entonces, que será de mi si no estás tú?


Prométeme que no te irás.

Dímelo, quiero escucharlo de tu boca. Dime que no me fallarás como los demás. Dime que no habrá más guerras, que no habrá puntos a parte. No me engañes, no me mientas, dime la verdad. Dime que es cierto, que mis sueños se cumplen y que me quieres como a nadie.
Prométeme que has dejado los juegos de cupido a un lado. Solo haz que este infierno no queme tanto, apágalo. Sonríe, y júrame que nada de lo que dicen es cierto, que mienten. No me pegues, no me grites.
Quiéreme, respétame, abrázame.

Decirte que te quise tanto que me duele recordarte.

Voy a decirte todo lo que pienso. no voy a dejarme nada a un lado. Basta de mentiras. Basta de secretos. Quizás mis palabras te hagan daño, pero no más que a mí.
Mi vida ha estado marcada por tu nombre durante años, por tu imagen. Te convertiste en mi sombra, y aparecías en todos mis sueños, y estabas en cada uno de mis pensamientos, y eras cada una de mis pesadillas, y todas las mañanas te veia hasta por la tarde, cuando cada uno cogía su camino hacia casa. Era una vida aburrida y repetitiva. Solo quería que me quisieras y con el paso del tiempo me fui encaprichando más y más. Demasiado. Tu, tu, tu y tu. Solo tenía ojos para un moreno de vista cansada que a día de hoy ha cambiado más de lo que esperaba.

Sentía cosas que jamás había sentido, te quería, tanto que se me olvidaba quererme a mí. Pero crecí, comencé a enterarme de lo que ocurría a mi alrededor, y fue una ostia tan tremendamente grande que me dolía querer, tenía miedo de volver a enamorarme, tenía miedo de volver a sufrir. Cuando casi te tenía olvidado aparecías, de nuevo me hacía ilusiones, y volvía al pasado, cuando me daba igual todo excepto tú. Pero el tiempo pasa y conseguí dejar de quererte. Si, sigues importandome, pero sentir mariposas? no, debo reconocer que las mariposas que me hacías sentir desaparecieron. Eres un simple amigo, un amigo importante, al que quise muchisimo.
Y lo siento pero si algún día quieres volver ya no tendrás sitio, mi corazón está ocupado, y esas mariposas que tu me hacías sentir las produce otro, y con una fuerza muchísimo mas grande que cuando te quería a ti. Siento que este sea un final de los malos, pero mi corazón ha tomado una decisión.

¿Te digo un secreto?

No sé nada. No sé si me quieres. No sé cuanto durará esto. No sé como terminaremos. Pero si sé que te quiero y que pienso disfrutar de cada minuto a tu lado. Sé que eres lo mejor que tengo y que no quiero perderte. Sé que me encanta tu sonrisa y que tus ojos son los más bonitos que he visto nunca. Sé que contigo me siento especial y que quiero tenerte siempre aquí.
Sabes que me encanta como sonries? Que me encanta como hablas? Que me encanta cuando me haces reir tanto que me duele la barriga? Sabes que cuando te acercas mi corazón late a mil por hora y me olvido de respirar? Que mis manos comienzan a temblar sin remedio cuando te veo? Que cuando me cuidas como una niña pequeña me siento como en las nubes? Sabes que sueño contigo todas las noches? Que sueño con abrazarte y no soltarte nunca? Que sueño que solo existimos tu y yo? Sabes que me da igual si llueve, si nieva, o si hay un terremoto, que si me dices ven yo voy? Que pienso en ti a todas horas? Que cuando escucho el timbre me emociono al pensar que eres tu?
Todas esas pequeñas cosas que haces me encantan. Me encanta cuando te cabreas, cuando vienes a pedirme perdón, cuando me sacas sonrisas sin razón. cuando te preocupas por mí, cuando te metes conmigo, cuando me picas.
Me ayudaste a olvidar todo lo malo. Lo jodido es que ahora las lágrimas que derramo son por ti, mis miedos son por tus pensamientos, mis manias son por tus gustos y mis sueños son por tus palabras.
Quieres saber algo más? Me he enamorado de ti.